Wederom een dagje bureaucratie. Om te beginnen bleek het visum aanvraag formulier wat in Kirgizië werd geaccepteerd niet geldig in Astana. Hier gold een ander formulier wat er, behoudens het nummer, exact hetzelfde uit ziet. Dit werd medegedeeld door de visa medewerker van de Russische ambassade, nadat die grondig door al mijn papieren heen was gegaan. Natuurlijk na eerst een aantal uren te hebben gewacht in de rij.
Na in een officieuze taxi heen en weer te zijn gegaan om het andere formulier van internet te halen en in te vullen, konden we ons nog net voor sluitingstijd voor de tweede keer melden. Dit keer wilde dezelfde persoon een originele uitnodiging (LOI) zien. De gescande en vervolgens geprinte versie die ik had was onvoldoende. Na een korte, zinloze discussie hierover, besloot ik transit als alternatief voor te stellen. Omdat de medewerker me inmiddels zat was en hij geen procedure fouten meer kon bedenken, ging dat vrij snel en kon ik die einde van de dag ophalen.
Dit betekent dat ik nu 8 in plaats van 28 dagen heb om door Rusland naar Letland te komen. Dit is te doen, maar rondkijken in Rusland is er dan niet bij. Jammer, want ik had me er inmiddels op verheugd om een aantal bijzondere dingen te zien. Nou ja, nu heb ik meer tijd voor Letland, Litouwen en Polen. Hier zijn ook voldoende mooie en interessante dingen te zien en beleven. Al is het wel gek om zo snel ‘bijna thuis’ te zijn.
Tripje 
Wel krap hoor 8 dagen door zo´n uitgestrekt gebied, neem toch af en toe een rustpauze tijdens de rit.
We is we? Je bent toch alleen op reis?